Τη Σίκινο την είχα επισκεφθεί στα τέλη του περασμένου αιώνα προερχόμενος από τη Σαντορίνη. Μετά το εκτυφλωτικό ηφαιστιογενές νησί, η Σίκινος φάνηκε άσημη και άνευρη. Ένας μικρός οικισμός στο λιμάνι, το Κάστρο συμπαθές, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο. Αφού περιδιαβήκαμε λίγο τον οικισμό του Κάστρου, ανεβήκαμε μέχρι τη Μονή της Ζωοδόχου Πηγής, απολαύσαμε τη θέα, επιστρέψαμε στο λιμάνι και ... φύγαμε, αν θυμάμαι καλά την ίδια μέρα το απόγευμα.
Περάσανε περίπου 20 χρόνια που ξαναβρέθηκα στη Σίκινο όπου είχα την ευκαιρία, λόγω της πολυήμερης διαμονής μου, να περπατήσω στο νησί. Όλη η εικόνα της προ 20ετίας επίσκεψης μου κατέρρευσε. Βρήκα ένα νησί ήρεμο, με μια φύση ανέπαφη, όπου έξω από τους δύο καλοδιατηρημένους πια οικισμούς του, το υπόλοιπο νησί παραμένει στην αρχέγονη εικόνα που του δώρισε η δημιουργός φύση. Ανακάλυψα ένα νησί με μια μοναδική φυσιογνωμία ιδανικό για πεζοπορία, για ήσυχες διακοπές, για να νοιώσει κάποιος ότι πισωπάτησε ευεργετικά στον χρόνο. Οι λίγες μέρες της διαμονής μου δεν έφτασαν για να περπατήσω όλα τα μονοπάτια του νησιού, αλλά οι διαδρομές που πραγματοποίησα φτάσανε για να πάρω εικόνες και μυρωδιές που δύσκολα αποτυπώνονται πάνω στις σελίδες και θα με συνοδεύουν για αρκετό καιρό.
Εάν αγαπάτε την πεζοπορία ανακαλύψτε τη Σίκινο αξίζει !!
